ஒளிந்துகொள்ள
தேடிக்கொண்டிருக்கிறேன்
ஒற்றை கவிதையை ...

யாதுக்காய் அவதானித்தேன்
கேட்க வைத்து விடுகிறீர்கள்
அடிகடி

கதவிடுக்கில் கைவிரல் போல
நைந்து போன வெறுமையில்
எதை கற்பேன் நான்

இயல்புகலற்ற பயணத்தில்
விதிகளற்று வீழ்கிறேன்

அர்த்தங்கலோடே
அர்த்தமற்று  இருக்கிறேன்

சிதறிய வார்த்தைகளிலும்
சிதறாமல் வெறுமை

தேடி தேடி தொலைக்கிறது
இந்த வெறுமை
என்னை 

திரவமாகவே தீர்ந்து விடுகிறேன்

உங்களில் நிரம்பி கொள்ளவும்
உங்களால் நிறைத்து கொள்ளவும்
திரவமாகவே தீர்ந்து விடுகிறேன்

இயல்பு இது என்பதால்
இயல்பில்லாதவனாய்  ஆகி விடுகிறேன்

ஊர்வதில் தொடங்கி
வறண்டு விடுவது வரை
திரவமாகவே தீர்ந்து விடுகிறேன்

என்ன மிச்சமிருகிறது
என்பதே மிச்சமாய் இருப்பதால்
திரவமாகவே தீர்ந்து விடுகிறேன்

நெடுநாளைக்கு பின்னாளான
 உன் புகைப்படத்துடன் ஆன
சந்திப்பிலும்
இயல்பாய்
இருக்க விடவில்லை
நீ 

யாருமற்ற வெளிகளில்
யாதை நான்
எனதாக்கி கொள்வது .....

யாருமற்று நான்
எதுவாகி போவது ....

எனதென்பது
எப்பொழுது
வெற்றிடம்
இல்லாமல் ஆகும் .....

விடை மறுப்பவர்கள்
யாராகிவிட முடியும் எனக்கு ......

மீள்வதில் உள்ள தயக்கம் 

மீட்பதில் இல்லை 

பார்வை விரியும் பகுதிகள் 

மீள்வதில்லை ஆசைகளை விட்டு 

வெற்றிடங்கள்  நிரப்புகின்றன 

நினைவு பக்கங்களை 

வார்த்தைகளாலேயே எப்பொழுதும் 

நிரப்பப்படும் வாழ்கையில் 

எழுத்து பிழைகளே 

வசந்த காலம் 

யாருக்கான காத்திருப்பு 

என்பதற்கான பதில் 

என்னிடம் இல்லை...

இறுதியில் 

எனக்காகவே 

எல்லா 

காத்திருப்புகளும் 

என்பதை 

யார் வந்து 

புரிய வைப்பீர்கள் 

எனக்கும் உங்களுக்கும் ...